-Günümüz toplumlarında en çok yaşanan ama en az konuşulan sorunlardan biri, toplumsal suskunluk. Herkesin bir şekilde şahit olduğu haksızlıklar, adaletsizlikler ve acılar karşısında gösterilen tepkisizlik artık neredeyse normalleşti.
İnsanlar görüyor, duyuyor ama sessiz kalıyor. Vicdanlar konuşmuyor. Sanki hepimiz görünmeyen bir duvarın arkasından bakıyoruz hayata.
*Toplumun büyük bir kısmı, adaletsizlik karşısında “bana dokunmayan yılan” anlayışıyla hareket ediyor.
Bir çocuk istismar ediliyor, bir kadın şiddet görüyor, bir yaşlı dolandırılıyor; etrafındakiler ise ya başını çeviriyor ya da sosyal medyada kısa bir tepkiyle yetiniyor. Bu davranışın altında yatan nedenler çeşitli olabilir: korku, alışkanlık, ilgisizlik ya da umutsuzluk.
Ancak bu sessizlik aslında sadece bir “tercih” değil, aynı zamanda bir “sonuç”. Uzun süredir susturulan vicdanlarımız, zamanla tepkisizliğe alışıyor. İlk başta bizi rahatsız eden şeyler, bir süre sonra “olağan” gelmeye başlıyor.
Ve tehlike de burada başlıyor.
-Toplumsal suskunluk arttıkça, kötülük normalleşir. Haksızlık cesaret kazanır. Kötü olanın karşısında durulmadığında, iyi olanın yeri zayıflar.
Bu yalnızca mağdurları değil, susanları da içten içe tüketir.
Çünkü insanın kendine en çok kızdığı zaman, konuşmadığı, tepki vermediği zamanlardır.
*Vicdan, sadece bireyin değil, bir toplumun en temel dayanak noktasıdır.
Eğer insanlar vicdanlarını susturur, haksızlık karşısında sessiz kalmayı alışkanlık haline getirirse; o toplumda güven, adalet ve dayanışma zayıflar. Sessizliğin bedeli büyüktür ve bunu sonunda herkes öder.
*Tavsiye:*
Sessiz kalmaktan vazgeçelim. Gördüğümüz bir haksızlık karşısında ses çıkaralım.
Bir paylaşım, bir telefon, bir uyarı… Küçük gibi görünen tepkiler büyük sonuçlar doğurabilir. “Benimle ne değişir ki?” demek yerine, “Benimle bir şey başlasın” demeyi deneyelim. Çünkü değişim, her zaman birinin sessizliği bozmasıyla başlar.
Unutmayalım:
**Konuşmak cesaret ister. Ama susmak da bedel ister. Ve o bedeli hep birlikte ödüyoruz.**
Saygılarımla,Turan YAZAN